» درمان بی خوابی

بیخوابی

بی خوابی نوعی اختلال است که در طول زمان مشخص می شود. افرادی که بی خوابی دارند با وجود فرصت کافی برای خواب با خواب دست و پنجه نرم می کنند و همچنین در هنگام بیداری، خواب آلودگی بیش از حد در روز و سایر اختلالات را تجربه می کنند. بر اساس مطالعات و بررسی های مختلف ، متخصصان خواب امروزه تخمین میزنند 10 تا 30 درصد از بزرگسالان با نوعی بی خوابی حداقل یک بار در زندگی خود درگیر بوده اند.

درمان بی خوابی معمولاً شامل داروهای خواب آور ، درمان شناختی رفتاری برای بی خوابی (CBT-i) یا ترکیبی از هر دو این اقدامات است. تغییر در سبک زندگی ممکن است علائم را برای برخی افراد کاهش دهد. هیچ راه قطعی برای درمان این مشکل وجود ندارد. توصیه های درمانی خاص به بیماری بی خوابی کوتاه مدت یا مزمن و همچنین به سابقه پزشکی وی بستگی دارد.

تشخیص بی خوابی

قبل از شروع درمان بی خوابی ، باید با پزشک خود یا یک پزشک معتبر دیگر ملاقات کنید تا علائم را تشخیص دهد. معیارهای تشخیص این مشکل، شامل مشکل در شروع یا حفظ خواب ، بیدار شدن زودتر از زمان مورد نظر و مقاومت در برابر خوابیدن در یک ساعت معقول است. این علائم باید با وجود فرصت کافی برای خواب شبانه حداقل 3 ماه رخ دهد. علاوه بر این ، برای دریافت تشخیص بی خوابی باید یک یا چند مورد از علائم روز زیر را تجربه کنید:

خستگی یا بی حالی
اختلالات حافظه ، تمرکز یا توجه
تأثیرات منفی بر عملکرد اجتماعی ، خانوادگی ، شغلی یا تحصیلی
تحریک پذیری یا اختلال در خلق و خوی
خواب آلودگی مفرط در طول روز
بیش فعالی ، تکانشگری ، پرخاشگری یا سایر مشکلات رفتاری
افزایش خطاها و حوادث
کمبود انگیزه یا انرژی

تشخیص بی خوابی شامل یک معاینه پزشکی استاندارد و پرسشنامه است. این روش ها به پزشک شما اجازه می دهد تا تشخیص دهد که بی خوابی یک بیماری جداگانه است یا علائم بی خوابی را به دلیل بیماری زمینه ای یا اختلال پزشکی تجربه می کنید. ثبت کردن الگوی خواب شبانه ، دوره های بیداری و مصرف الکل و کافئین در یک دفترچه یادداشت به مدت یک تا دو هفته قبل از این قرار ملاقات می تواند به پزشک در تشخیص کمک کند.

آزمایشات مختلف ممکن است در طول روز برای اندازه گیری تاخیر در خواب شما ، یا مدت زمان خوابیدن و احساس و عملکرد شما انجام شود. برای رد کردن بیماریهای زمینه ای که باعث علائم بی خوابی می شوند ، آزمایش خون نیز می تواند تجویز شود.

بی خوابی مزمن علائمی را در پی دارد که حداقل سه بار در هفته و حداقل به مدت سه ماه بروز می کند. تا زمانی که این معیارها بررسی نشوند ، شرایط بی خوابی حاد یا کوتاه مدت در نظر گرفته می شود.

مطلب مرتبط درمان های آلرژی چقدر موثر هستند؟

درمان بی خوابی مزمن

درمان بی خوابی مزمن شامل دو هدف اصلی است: بهبود کیفیت و مدت زمان خواب و کاهش اختلالات مربوط به روز.

یک برنامه درمانی بی خوابی مزمن معمولاً شامل حداقل یک مداخله رفتاری است که معمولاً به شکل یک روش درمانی رفتاری شناختی برای بی خوابی (CBT-i) در می آید. اگر درمان و سایر اقدامات رفتاری موثر نباشد ، پزشک ممکن است نوعی داروی خواب را توصیه کند.

درمان شناختی رفتاری برای بی خوابی

CBT-i یک درمان خط اول برای بی خوابی است. زیرا خطرات سلامتی را به همراه ندارد. در بیشتر موارد ، CBT-i توسط یک روانشناس مجاز ارائه می شود که آموزش این نوع درمان را دیده است. CBT-i بر روی تعیین اضطراب های افراد بی خواب، تمرکز دارد و سپس باورها و نگرش های سالم را جایگزین این اضطراب ها می کند. علاوه بر این ، این نوع درمان ممکن است دارای یک یا چند مولفه زیر باشد:

آموزش الگوی خواب: آموزش به بیماران در مورد الگوی خواب سالم و عادات زندگی می تواند به آنها کمک کند تا درک کنند چرا علائم بی خوابی را تجربه می کنند. به طور خاص ، الگوی خواب افزایش رفتارهایی است که کیفیت و کمیت خواب را بهبود می بخشد در حالی که رفتارهایی را که باعث مشکلات خواب می شوند از بین می برد. به عنوان مثال ، یک درمانگر ممکن است خوابیدن و بیدار شدن در یک ساعت خاص را پیشنهاد کند در حالی که مصرف الکل و کافئین را در ساعت های قبل از خواب قطع می کند.
کنترل محرک: بسیاری از افراد مبتلا به بی خوابی ، فقط در خواب دچار اضطراب می شوند که می تواند علائم آنها را تشدید کرده و طولانی کند. کنترل محرک شامل یک سری مراحل است که می توانید برای کاهش این اضطراب ها و ایجاد یک رابطه مثبت با جای خواب خود انجام دهید. دراز کشیدن فقط در مواقعی که احساس خستگی می کنید ، استفاده از تخت خواب فقط برای خواب. کنترل محرک نیز باعث کاهش چرت در روز می شود.
محدودیت و فشرده سازی خواب: این دو روش با کاهش زمان خوابیدن در رختخواب ، کیفیت و کمیت خواب را بهبود می بخشند. محدودیت خواب شامل کاهش زمان سپری شده در رختخواب است در حالی که فشرده سازی خواب یک روند تدریجی است ، اما هر دو روش برای دستیابی به همان هدف در نظر گرفته شده است: هر شب زمان کمتری در تخت بیدار باشید.
آرامش : متخصصان خواب تعدادی از روش های آرام سازی را شناسایی کرده اند که می تواند برای افراد بی خواب مفید باشد. اینها شامل تمرینات تنفسی ، شل شدن عضلات و مدیتیشن است. بازخورد زیستی - که به شما کمک می کند عملکردهای مختلف بدن را بر اساس فشار خون ، تنفس و ضربان قلب و سایر معیارها کنترل کنید - همچنین می تواند برای کاهش علائم بی خوابی و بهبود خواب موثر باشد.

داروهایی برای بی خوابی

قبل از مصرف هرگونه داروی بی خوابی ، حتماً با پزشک خود یا پزشک معتبر دیگری مشورت کنید. برای بسیاری از افراد ، دارو بعد از کنترل محرک ، روشهای آرام سازی و سایر روشهای CBT-i در بهبود خواب آنها موثر واقع شده است. داروها برای بی خوابی به چندین دسته مختلف تقسیم می شوند ، از جمله:

بنزودیازپین ها: به طور خلاصه به عنوان BZD شناخته می شوند ، بنزودیازپین ها دسته ای از داروهای روانگردان هستند. در مجموع 5 BZD برای درمان بی خوابی توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده تأیید شده است ، با این حال ، BZD به طور معمول برای درمان طولانی مدت بی خوابی توصیه نمی شود زیرا احتمال بالایی برای سو استفاده و وابستگی وجود دارد.
Nonbenzodiazepines: این دسته از داروها - که به اختصار به عنوان داروهای Z شناخته می شوند – برای کاهش BZD است در حالی که اثرات بد و سو استفاده را کاهش میدهد. گفته شد ، داروهای Z مانند Ambien نیز به نسخه نیاز دارند
آگونیست ملاتونین: در غروب با کمرنگ شدن نور طبیعی ، غده صنوبری مغز شما ملاتونین تولید می کند ، هورمونی که باعث خواب آلودگی و آرامش می شود. دارویی که به نام راملتئون معروف است به عنوان یک آگونیست گیرنده ملاتونین عمل می کند و می تواند برای درمان بی خوابی مربوط به شروع خواب یا خوابیدن استفاده شود. اثرات راملتئون در مقایسه با داروهای BZD و Z کمتر است ، اگرچه بیماران اغلب سرگیجه ، حالت تهوع و خستگی را تجربه می کنند.
آنتاگونیست گیرنده های اورکسین : اورکسین ها انتقال دهنده های عصبی در بدن هستند که احساس خواب و بیداری را تنظیم می کنند. دارویی که به عنوان سووروکسانت شناخته می شود به عنوان یک آنتاگونیست گیرنده اورکسین عمل می کند و می تواند به عنوان شروع خواب یا درمان بی خوابی استفاده شود.
درمان های خارج از برچسب: داروهای خاصی که در درجه اول برای درمان سایر بیماری ها در نظر گرفته شده اند نیز ممکن است علائم بی خوابی را کاهش دهند. اینها شامل داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد روان پریشی است که در بعضی موارد ممکن است تجویز شوند.
داروهای بدون نسخه: برخی از آنتی هیستامین های بدون نسخه ، خاصیت آرام بخشی دارند و می توانند به عنوان کمک کننده به خواب عمل کنند. مکمل های ملاتونین برای کمک به تعادل سطح ملاتونین در بدن شما نیز موجود است. اگرچه نیازی به نسخه ندارند ، اما همیشه قبل از استفاده از گزینه بدون نسخه با پزشک صحبت کنید.

در آخر ، یک کلمه در مورد درمان طبیعی بی خوابی : در طول تاریخ مردم از مکمل های گیاهی مانند سنبل الطیب و کاوا برای کاهش علائم بی خوابی و بهبود خواب خود استفاده می کردند. برخی از یافته های اخیر نشان می دهد که این مکمل ها ممکن است همان چیزی نباشد که تصور می شد. سنبل الطیب و کاوا با عوارض جانبی منفی در ارتباط هستند و به طور کلی برای درمان بی خوابی توصیه نمی شوند.

مجله ارم بلاگ

تگ ها : پزشکی درمان بی خوابی درمان بی خوابی خواب تشخیص بی خوابی داروهای خواب آور

۰ نظر / ۳۷۵ بازدید